Ο
πιο πολυταξιδεμένος δάσκαλος
Ο Δημήτρης Κουτάντος, δάσκαλος από την Κρήτη έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 120 χώρες του κόσμου. Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κρήτης, τον Αξό, από αγροτική οικογένεια με οκτώ παιδιά. Σπούδασε σε ελληνικό πανεπιστήμιο και πήρε υποτροφία για να κάνει μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Έκτοτε τους περισσότερους μήνες του χρόνου τούς περνά ταξιδεύοντας.
Όλες τις εμπειρίες από τα ταξίδια του τις έχει συγκεντρώσει σε μια εκπαιδευτική σειρά που περιλαμβάνει ενσωματωμένα ντοκιμαντέρ, κείμενα, φωτογραφίες και βίντεο τα οποία σε συνεργασία με την εκπαιδευτική πύλη eduportal είναι διαθέσιμα για κάθε ενδιαφερόμενο δωρεάν.
Ο ίδιος αναφέρει:
Η εκπαιδευτική, μη κερδοσκοπική σειρά «Το Ταξίδι» παρουσιάζει τα ανεξάρτητα ταξίδια μου σε 110+ χώρες σε Ανταρκτική, Αμερική, Αφρική, Ασία, Ωκεανία και Ευρώπη. Είναι μια βιωματική καταγραφή από τη διαμονή μου για δέκα έτη στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία, ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός στη Βραζιλία και συνολικά τα ταξίδια είκοσι ετών. Αφορά στην Οικολογία, στον Πολιτισμό και στην Εκπαίδευση στον κόσμο με συνεντεύξεις εκπαιδευτικών/ακαδημαϊκών και ενσωματωμένα ντοκιμαντέρ. Τα πολλαπλά εκπαιδευτικά μέσα (modes) κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο, συνιστούν μια πολυτροπική (multimodal) εκπαιδευτική προσέγγιση. Σε συνεργασία με την εκπαιδευτική πύλη eduportal εδώ και ένα έτος έχουμε παρουσιάσει 78 χώρες με 140+ ενσωματωμένα ντοκιμαντέρ, διαθέσιμα δωρεάν στο σύνδεσμο: http://eduportal.gr/index.php/articles/culture?layout=default Η σειρά συνεχίζεται με μια νέα ανάρτηση κάθε δεκαπέντε ημέρες.
Για τον πρώτο άξονα της σειράς επισκεφτήκαμε και προσπαθούμε να αναδείξουμε τα Φυσικά Μνημεία και τους Οικολογικούς Δρυμούς του πλανήτη μας, όπως είναι το σπάνιο περιβάλλον της Ανταρκτικής, οι καταρράχτες Foz de Iguazu στη Βραζιλία, ο Αμαζόνιος, τα φιόρδ της Χιλής, τα ενεργά ηφαίστεια στην Κεντρική Αμερική, τα οικολογικά εθνικά πάρκα της Αφρικής, το Σερενγκέτι, ο Κρατήρας Νγκορογκόρο, τα πάρκα Bwindi και Virrunga στα οποία κατοικούν οι τελευταίοι 880 Γορίλες των Βουνών, το Δέλτα Οκαβάνγκο, ο Νείλος, ο Ζαμβέζης, ο Μεκόνγκ, ο Δούναβης, οι ουρακοτάγκοι του Βόρνεο κτλ. Η φύση αποτελεί τη ζωτική αναγκαιότητα αλλά και την ηθική συνείδηση όπως σημειώνει ο ποιητής: «Μια μέρα το παρελθόν μας θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δε θα ‘χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας. Ένα ψήλωμα νοητό, που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας… Τότε μόνον θα καθαρίσει το τοπίο, για να φανούν οι σταθερές που το συνέχουν. Οι άνθρωποι θα πάψουν να ‘ναι απλώς φορείς ηθών και εθίμων, και οι θάλασσες ανάμεσα στους άγριους βράχους θ’ αποκτήσουν την προέκταση την ηθική που θέλησε ο συγγραφέας, δοκιμάζοντας να συνθέσει τα φυσικά στοιχεία με τον τρόπο που θα το έκανε για ένα ιδεόγραμμα» (Ελύτης, Ο., 1995, Εν Λευκώ, Τέταρτη Έκδοση. Αθήνα: Ίκαρος, σελ. 62).
Δεύτερον, η σειρά επισκέπτεται πολιτισμικούς χώρους και μουσεία, Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτισμικής Κληρονομιάς προστατευόμενα από την ΟΥΝΕΣΚΟ, όπως είναι τα μνημεία και οι πολιτισμοί των Ίνκας, των Μάγια, των Αζτέκων, των Taino, των Mapuche, των Μαασάι, των Ζουλού, της Μεγάλης Ζιμπάμπουε, του Μάλι, της Αρχαίας Αιγύπτου, της Ινδίας, του Βουδισμού, του Ινδουισμού κτλ. Πολλά ήθη, έθιμα, αρχιτεκτονικές, τρόποι διαβίωσης αυτών των πολιτισμών «ζωντανεύουν» στους δρόμους στις λαϊκές παραδόσεις.
Τέλος ο τρίτος άξονας της βιωματικής σειράς αφορά στην Εκπαίδευση. Εκπαιδευτικοί από όλο τον κόσμο μοιράζονται μαζί μας τις απόψεις και τις εμπειρίες τους για ένα κόσμο ειρηνικότερο. Για την καταγραφή χρησιμοποιήσαμε ημι-δομημένες, μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις. Ίσως η «συνάντηση», η «κατανόηση», η «αποδοχή», ο «σεβασμός», η «εκτίμηση», η «αξία» και τελικά η «αλλαγή» μέσα από τον άλλο να είναι η βαθύτερη εκπαιδευτική διάσταση του ταξιδιού, όπως σημειώνει και ο Levi-Strauss στο βιβλίο του «Θλιβεροί Τροπικοί» (1979): «Κάθε ταξίδι του αποκαλύπτει και μια πρωτόγνωρη όσο και συναρπαστική όψη του άλλου, της ετερότητας… ένα ταξίδι εγγράφεται ταυτόχρονα στο χώρο, στο χρόνο και στην κοινωνική ιεραρχία» (σελ. 70). Και συνεχίζει: «Γνωρίζοντας όμως αυτές τις (άλλες) κοινωνίες περισσότερο αποκτούμε ένα μέσο για να αποκολληθούμε από τη δική μας, όχι γιατί αυτή είναι η μόνη ή η απόλυτα κακή, αλλά γιατί είναι η μόνη από την οποία πρέπει να απελευθερωθούμε. Κι αυτό θα γίνει μόνο μέσα από τις άλλες» (σελ. 353). «Το να αποσπάσαι, αυτό είναι μια δυνατότητα ζωτικής σημασίας για τη ζωή…» (σελ. 375). Αυτή είναι και η δύναμη της εκπαίδευσης. «Η εκπαίδευση δεν μπορεί να επιδιορθώσει τη στέγη που στάζει, δεν μπορεί να εξαλείψει ένα διαζύγιο ή την απώλεια ενός γονέα, ή να απαλείψει µια ασθένεια και µια άσχημη κατάσταση υγείας… Μπορεί όμως να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε ώστε να δρούμε αποτελεσματικότερα» (Nixon, Martin, McKeown & Ranson, 1996: 118).
