«Το αλάτι της γης» (1954)
Σύνοψη
"Η ταινία αποκαλύπτει τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής της
μεξικανο-αμερικανικής κοινότητας και την σκληρή εκμετάλλευση των
κατοίκων από τους λευκούς (Άγγλο-Αμερικάνους, όπως αποκαλούνται)
βιομήχανους.
Κάποτε η γη ανήκε στην κοινότητα. Η Εταιρεία Ψευδαργύρου, όμως, ήρθε
ξαφνικά, ανέλαβε την εκμετάλλευσή της κι άφησε στους κατοίκους την
«επιλογή» ή να φύγουν ή να δεχτούν να εργαστούν με εξαιρετικά χαμηλούς
μισθούς και άθλιες συνθήκες.
Αναγκάζονται να ζουν σε σπίτια που ανήκουν στη διεύθυνση, να ψωνίζουν σε καταστήματα που ανήκουν στη διεύθυνση.Οι συνθήκες ασφαλείας για τους εργάτες είναι ανύπαρκτες. Ενώ στους λευκούς επιτρέπεται να δουλεύουν σε ζευγάρια, οι Μεξικανοί αναγκάζονται να διεκπεραιώνουν τις πιο επικίνδυνες εργασίες μόνοι, κι όταν διαμαρτύρονται, η διεύθυνση τους απειλεί με απολύσεις.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα η αστυνομία συνωμοτεί με τους ιδιοκτήτες του ορυχείου για να σπάσει η απεργία…"
Συνοπτική κριτική
Σήμερα μοιάζει λίγο απλοϊκή και σε σημεία ξεπερασμένη, πρόκειται όμως
για την πιο περιπετειώδη -πίσω από την κάμερα- ταινία του μεταπολεμικού
αμερικανικού κινηματογράφου. Αποτελεί πρότυπο για το σινεμά του
κοινωνικού ρεαλισμού, ένα αφοπλιστικό και συγκινητικό ντοκουμέντο της
"άλλης", φιμωμένης και αόρατης από τα χολιγουντιανά πλάνα Αμερικής.
ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ
«Μοντέρνοι Καιροί» (1936)
Παραγωγή: Αμερικανική Σκηνοθεσία: Τσάρλι Τσάπλιν
Πρωταγωνιστούν: Τσάρλι Τσάπλιν, Πολέτ Γκοντάρ, Χένρι Μπέργκμαν, Τσέστερ Κόνκλιν, Τάινι Στάντφορντ, Χανκ Μαν, Στάνλεϊ Μπάιστοουν
Σύνοψη
"Το ευφυές και προφητικό σχόλιο του Τσάπλιν (και η τελευταία βουβή ταινία του) πάνω στην παράνοια της βιομηχανικής εποχής, της μοντέρνας κοινωνίας και της τεχνολογικής προόδου. Κοινωνική κριτική, σουρεαλισμός, ανθρωπισμός και ψυχαγωγία συνυπάρχουν μοναδικά σε ένα σπαρακτικό αριστούργημα, γεμάτο υπέροχα ενορχηστρωμένες κωμικές σκηνές ανθολογίας. Ο Τσάπλιν είναι ένας εργάτης φάμπρικας που προσπαθεί να συγχρονιστεί με τη γραμμή παραγωγής σφίγγοντας βίδες, ενώ το τυραννικό αφεντικό του παρακολουθεί το προσωπικό μέσα από μόνιτορ σε στυλ «Μεγάλος Αδελφός». Όταν συναντάει και ερωτεύεται μια ορφανή κοπέλα του δρόμου, οι δυο τους ονειρεύονται μια πιο όμορφη και ήρεμη ζωή μακριά από τον αστικό εφιάλτη της μοντέρνας βιομηχανικής κοινωνίας, όμως μια σειρά από ατυχή περιστατικά τον καθιστούν διαρκώς παρεξηγημένο και κυνηγημένο..."
Συνοπτική κριτική
Η πιο "μαρξιστική" ταινία του Τσάπλιν. Πάντα επίκαιρη, με σκηνές ανθολογίας που παραμένουν αξεπέραστες. Αποθεωτικό φινάλε με τον Τσάπλιν να τραγουδά (ακαταλαβίστικα) για πρώτη φορά σε ταινία.
